Acılarımız Tanrı’mızdan

Sonra ışığı kapattı. Ağlamak istedim, ağlayamadım.

Bir kez daha olmaz dedim. Olmamalı. Derimi yüzmek istedim. Kendi derimi yüzebilmeyi diledim. Kendimi ateşe vermek istedim arınmak için. Cehennemin konsepti budur değil mi?

Yanarsınız ve geride kalır günahlarınız. İşte bunu çok istedim.

Yüzü görünmeyen bir adamın boynumu kırmasını istedim, pencereden dışarıyı seyrederken.

Tüm bağlaçları kaçırmak istedim.

Ağlamadım ama kaçtım. Kendimi ilk işine çıkmış on sekizlik bir fahişe gibi hissettim. Kaçacak bir yer yoktu.

İri ve korkutucu bir adamdı, korkan bendim. Kaçıp saklanmak isteyen ben. Çok önceleri kaçabilirdim. Şimdi bir iğnenin derimi yarıp geçmesini istiyorum. Çakmağın üzerinde metal birikintileri. Fokurdamak ve unutmak. Ani bir ölüm korkutucu hem hak etmiyorum.

Günden güne yitip gitmeyi diliyorum.

hayır, sandığın gibi olmadı. gidişin, öyle kolay bir şey değildi benim için. öylesine bir gidiş değildi seninki. sen sadece gitmedin ,geride bıraktıkların ve götürdüklerin de oldu.

mesela, giderken beni de götürdün. ayırdın ruhumu bedenimden. ruhsuz kaldım gidişinle.

sadece yaşıyorum, öylesine, herhangi bir şey gibi. nefes alıyorum sadece. buna yaşamak denebilirse, yaşıyorum. sadece ihtiyaçlarımı karşılıyorum. yemek, su, uyku. başka hiçbir şey yok.

senin sandığın gibi, gidişinin ardından, ayakta dimdik duramadım. biliyordun zaten bunu. farkındaydın. ama yine de gittin.

ben, yüzmeyi bilmeden, kocaman bir okyanusa düşmüş gibiydim. çırpınmayı denedim, unutmayı, hiç yaşanmamış saymayı denedim. ama olmadı.

sonunda bıraktım kendimi. sen nereye sürüklersen, ölü bedenimi. bilmiyorum, bilemiyorum. nasıl böyle oldum, nasıl böyle bağlandım. nasıl da ciğerlerime hapsettim kokunu.

öylesine benimsemişim ki seni, benden gittiğinde, kendimi bulamadım.

hala arıyorum. nerede bıraktın acaba ruhumu, hangi ateş söndürecek, gönlüme bıraktığın buzu. bilmiyorum. olsun. ben yaşıyorum, buna yaşamak denirse.irse.