Kadın mı daha çok sever, erkek mi ?

Babam, kendimi bildim bileli “Kadınlara güvenme! Onlar sevmez, süründürür!” diye nasihat verirdi erkek kardeşime. Ben de her seferinde ona kızar, tartışırdım. Hemcinslerime haksızlık yaptığını düşünürdüm. Shakespeare, Nazım Hikmet, Attila İlhan, Cemal Süreya, Özdemir Asaf  gibi tanıdığımız- bildiğimiz şairlerin çoğunun erkek oluşu bir an da olsa beni şüpheye düşürdü ve “Acaba..” dedim, “Acaba babam haklı olabilir mi? Erkekler, kadınlardan daha çok seviyor olabilir mi?”

Sorunun cevabını bir nevi kendi içime bakarak buldum. Ben hiçbir zaman duygularını dışarı rahatça yansıtabilen biri olmadım, olamadım. Aşklarımı, acılarımı, sevinçlerimi, hayal kırıklıklarımı hep içimde biriktirdim. Kalbimde gizlediklerim dolup taşsa da, içten içe beni yiyip bitirseler de dışarıya yansıtmamayı başardım. Gün geldi, içimde biriktirdiklerim taşınmaz oldu, hayat yolunda beni yordukça yordu.

Sonra etrafımda olan diğer kadınlara baktım. Hepsi kim bilir zamanında ne acılar çekmiş, ne kırgınlıklar yaşamışlardı.. Kalplerinde sakladıkları aşklarını, acılarını belki toplum baskısı, belki yadırganma korkusu, belki anlaşılmama telaşı ya da hayat koşturmacası sebebiyle mezara kadar kalplerine gömmeyi planlıyorlardı.

Yani hayır baba, savunduğunun aksine kadınlar da sever, belki de daha çok sever! Sevmek gibi özel bir duyguya hiçbir zaman cinsiyetleri katıp genelleme yapamayız. İki taraf da sever;

“Kalbi olan her canlı sever!”

Ama çoğunlukla yanlış kişileri sever. İlişkilerde gördüğümüz ve benim savunduğum bir durum var. O da bir tarafın –genellikle- çürük yumurta olması… Kadın olsun, erkek olsun; bir taraf çok severken diğer taraf sevginin kıymetini bilemez, üzer, acı çektirir. Gün gelir ardına bile bakmadan başkasına gider. Ardında bıraktığı parçalanmış kalbe bir saniye bile üzülmez.

Belki de biz, bizi üzen birini sevip acı çekerken;  bir başkasına da aynı acıları yaşatırız. Bir çeşit kısır döngü oluşturup kalp kırıklıklarıyla yaşar gideriz. Hayatın üzülmek için ne kadar kısa olduğunu unutur ve acılarımıza odaklanırız. Kimseye bir şey söyleyemez, içimizde birikenlerin ağırlığıyla nefes almaya çalışırız. Yani aslında önemli olan kimin daha çok sevdiği olmamalı, doğru kişiyi sevmeyi öğrenebilmek olmalı. Hayat, işte o zaman her anlamda güzelliklerle dolar; her anlamda bayram olur!

Bazen dayanmaktır sevmek; hayat nereden vurursa vursun ayakta durabilmek…
Bazen yaşamaktır sevmek; soluksuz ciğer gibi sevgisiz kalbin duracağını bilmek…
Bazen ağırdır sevmek; sevdiğine layık olabilmek…
Ve bazen hayattır sevmek; birini çok uzaktayken bile, yüreğinde taşıyabilmek.

Özdemir Asaf