Cevapsız Ağrılar…

yasladı kadın başını cama, otobüs hareket etti…

taktı kulaklıklarını.

derin bi’ nefes aldı birazdan her şeyi en küçük ayrıntısına kadar düşünecekti çünkü.

üzülecekti yeniden.. düşündükçe ağlayacaktı,utanmayacaktı bu sefer.

buna ihtiyacı vardı kadının..

şarkı değiştikçe acı arttı dünyanın tüm acıları onundu sanki, düşünceler aynı kaldı.

kadın yıprandı oturduğu yerde yaşlandı kadın, gücü yoktu  kendine.

nasıl geçecekti o gün?

nasıl bitecekti yol?

peki kafasını kurcalayan milyon tane şeyi nasıl def edecekti kafasından? soruların cevabı asla yoktu, kadın da yoktu zaten..

herkes kadına bakıyordu. o bile farkında değildi ,hıçkıra hıçkıra ağlıyordu. acılarını akıtıyordu  gözyaşlarıyla. “geçecek gibi ağlıyordu.” halbuki.. geçmeyeceğini adı gibi biliyordu. herkesin birden ona baktığını görüp indi otobüsten.

yağmur yağıyordu umursamadan yürüdü. şarkılar devam ediyordu..

kadın yürüdükçe sırılsıklam olmuştu,rimelleri akmış kırmızı ruju dudaklarının etrafına bulaşmıştı bir serserilik vardı üstünde umurunda değildi bu hali. ağlamayı bıraktığı yerden devam ettirdi. bi sigara çıkardı ,bi türlü yakamadı. dinmeyen o yağmurda kendine ağladı.. acılarına geçmişine adama ağladı. sigara yanmadı..

ne kadın kendine gelebildi, ne adam kadına gelebildi. nasıl oldu bilemedi ama yolun sonu eve çıkıyordu.

ne kadar istemese de girdi içeri.

sırılsıklam haliyle yattı yatağa,çekti kafasına yorganı,düşünceler onu bırakmadı, uyuyamadı.

kalktı yerinden ağırca, saçları boynuna dolanmış halde…

dışarı da yakamadığı sigarayı yaktı..

sigaraları yaktı.

geçeceği yoktu…

geceyi yaktı kadın,kendisiyle birilikte…