Çığlıklar Akıttım…

Ölmeyi Tanrı bilen kalbi, ağır hatıralara sarılıyor.

Sevgiden nefret eden beden, bir öğle vakti tek başına kaldırıyor cesedini.

midesi bulanan hayaller, acısını yüzüne kusan suratlar.

Mürekkepsiz kalemle yazılmış roman, ilk defa acı sonla bitiyor.

Zihinlerini kurcalayan eşgaller,silinmiş suretlerle ihanet kadar onurlu.

Şapkası tahta kokuyor, ıslak kelebeklerin kemirdiği.

Alnı gökyüzü gibi açık, sustukları kadar beyaz düşmüş saçlarına.

Sancılı boğumların bıraktığı ayak izleri, kırıştırıyor tenini.

Efkara bulaşmış kirpikleri, edebiyen kapatıyor kendini..

Üşüyor şimdi onlar, uzakta, muhtaç.

Bilinç altımın yan etkilerinden midesi bulanan kelebek, kendini kanatlarından gökyüzüne asıyor..

Kadavranın hıçkırıklarına kelepçelenen mülteci ruhum; düş kaçakçılığından yargılanıyor bedeninde..

Kırmızıyı dinliyorum aslında bu gece, çok içten çalıyor ayrılıkları..

Bense sadece rüzgarın ayaklarına kapanarak hissediyorum sessizliği..

Düşüncelerimin, hayallerimi aldattığı sokağa hoşgeldiniz