Yalnızlığın Ağrısı…

SEVGİLİ..

sanırsın bir boşluktayım.

ben her zaman biraz boşluktayım evet ama bu sefer farklı.

hiç, girdiğin yerden bir daha çıkamayacak gibi hissettin mi? ben hissettim, hissediyorum. kendi kendime çıkmaz bir sokağa girdim ve şimdi çıkamıyorum.

anlatamadığım duygulara daha fazla tahammül edemiyorum. içine kapanmak, kabuğuna çekilmek neymiş yavaş yavaş öğreniyorum. aklıma gelen türlü türlü şeylerden kaçmak için fazla yorgunum.

izin verdim artık, kafamın içinde dans ediyorlar. ama yine de.. bir şeyin çaresi yok ve onun her aklıma gelişinde canımı yakmasını, bile isteye kabul ediyorum. evet..

onun. onun aklıma gelmesi, aklımın içinde dans etmesi artık hiç sorun değil. düşününce anlıyorum ki, acı bazen katlanılabilir hale de gelebilirmiş.

ne zaman aklıma o gelse içimden bir şeyler eksiliyor sanki. 

hala akşamüstlerini çok seviyorum, doğru. demişsin ki; ‘’ akşamüstlerinin yakasını bırak artık ‘’ oysa ben onların yakasını hiç tutmadım. bir akşamüstünü düşünmek, akşamüstünü düşünmekten başka ne olabilir ki. korkma, onları da çok severek kaçırmayacağım kendimden -gülüş-

ben mevsimini kaybetmiş bir rüzgar gibiyim. yazın esmem gerekti, ben hep sonbahara gittim. kışın esmem gerekince kendimi yazda buldum. yani ben, anlarsın ya, biraz kendimi kaybettim. kendimi onda kaybettim.

kendimi onda kaybedişimi onu kaybedince anladım.

inan  senin – ya da diğer insanların – bu hüznü tatmasını hiç istemem. yine bana bir şeyler oluyor, günler evlerine dağılıyor. sesi akşama dağılıyor. yalnızlığım geldi. kalkıp gidiyorum. beni merak etme, ben yalnızca

yalnızlığın ağır bir hastasıyım.