Ben seni zaten boş bir umuttan yonttum…

Çocuk

Yorgunum,

kolumu kaldıracak halim yok.

kılımı kıpırdatamıyorum gözlerim ağrıyor içim kadar.

gözlerimi açık tutmakta zorlanıyorum. başım ağrıyor, midem bir garip.

bir şarkı açtım radyodan. mırıldanıyor bir şeyler. canımı da acıtmayı ihmal etmiyor.

ben kafamı kaldıramıyorum yastıktan. mecalim yok. gerçi pek isteğim de yok.

hayatımın sonuna kadar dört duvar içinde uyumak istiyorum.

öyle sonsuz uyku değil, ölüm değil. küçücük bir ev istiyorum işte.

kimsesiz bir ev. duvarlarını boyayabileceğim, yazabileceğim bir ev.

kimsenin uğramayacağı bir ev.

o eve sen bile uğrama çocuk.

Böyleyim ben yalnızlığı ile kendini avutabilen minik bir kız çocuğu.

üzgünüm çocuk. ben de yaraya yer yok. ve dizlerim de yara bere. benden uzak dur çocuk.

henüz küçüğüm ve yaşımdan daha fazla yara açtın ben de.

o yüzden uzak dur…

 beni yalnızlığıma bırak.

benim böyle büyümem gerek yalnızlık ile.

ben senin açacağın istediğin zaman da gelip kapatacağın sonra yeniden açacağın yaralara dayanabilecek bir kız çocuğu değilim.

affet çocuk.

ben güçlü değilim, beni affet.

şimdilerde bana seni unutturacak şeyler lazım.

bir şarkı, bir film, belki bir kitap bir kitap daha en ikinci ellerden çıkma.

ya da ne bileyim  bir uğraş. ama asla bir insan değil.

ben yaramın üstüne bir tuz daha basamam

ben seni unutmaya yol arıyorum sadece.

ben seni unutmak istemiyorum,
ben seni unutamam.
unutmam.
unutmamam lazım.
güzel şeyler öyle çok yaşanmıyor.
ben seninle güzeldim
güzeldik.
ve şimdi bu güzellikleri
böyle basitçe cümlelerle unutamam.
unutursam kendimi affedemem!