İncir Reçeli-2

bugün bi film izledim acını gördüm, acımı gördüm perde de.

günlerce kapına geldim, evden çıkışını gördüm insanlara nasıl baktığını nasıl yürüdüğünü gördüm aynı benim gibiydin.

yetişecek bir yerin yoktu, bakmıyordun insanların yüzüne, aradığın biri yoktu.

kolunda saatin yoktu. zamanın bi önemi yoktu.

kimse gibi gidiyordun gideceğin yere.

zaten gittiğin yerde de senin için kimse yoktu.

tamda benim gibi susuyordun. söyleyecek sözün yoktu.

ağzını açsan söyleyecek gibiydin, herkese yabancı gibi bakıyordun.

tesadüf mü sandın senin barında işe başlama mı?

her gece bir sürü ayyaşla uğraşma mı? haklıydın!

bir işim vardı zaten. ne işim olurdu barda? sendin işim.

bugün karakol çıkışını yaralarını sarıp öpmemek için zor tuttum kendimi.

canım yandı! ama sana dokunduğum an tanırdın beni..

bilirdin senin gibi yaralı olduğumu. bu sabah evine geldiğimde gördüm, kapıda biriktirmişsin aşkım. okumadığını görüp cesaret aldım daha açık yazıyorum adam.

bana neden adam diyorsun diye sormuştun, o dediğimden az bulunuyor çünkü bulunca da demek lazım. bugün bir balığın ölüsüne baktığında vazgeçtim senden adam.

biz yaşayanların sana verecek bir şeyi kalmamış.

bu sana son mektubum ben yaralarımı sardım öyle geldim sana..

sen yaranın nerede olduğunu bile bilmiyorsun. cebimde bir tek hoşçakal yoktu sana. ben uyurken koymuşsun cebime.
hoşçakal..”